برای آشنایی بیشتر مخاطبان ستاره با این هنر ارزنده نمونه‌ای از متن نقالی از نوع نقل تلفیقی (نظم و نثر) که در حقیقت نقل حماسی ملی و اساطیری کهن «رستم و سهراب» است را انتخاب کرده‌ایم که آن را به شما تقدیم می‌کنیم. ما فقط در انتهای بند اول به مکث نقال اشاره کردیم اما بطور کلی در هرجا که زمان و مکان داستان عوض می‌شود، خوب است که نقال با مکث حدود یک دقیقه به مخاطبانش فرصت نفس کشیدن و آماده شدن برای محتوایی متفاوت و همچنین بیشتر مشتاق شدن دهد.

در افسانه‌های ایرانی بسیار پادشاه و یا پهلوانی را می‌بینیم که در هنگام شکار و دنبال کردنِ حیوانی به قصدِ شکار با ماجرای عجیبی روبرو می‌شود. واقعه رستم و سهراب هم جدا از آنها نیست چرا که رستم هم پس از شکار در نخجیرگاه به خواب می‌رود و رخش که اسبِ اوست به دست تُرکانی دزدیده می‌شود. رستم ردپای رخش را تا سمنگان در نزدیکی مرز توران دنبال می‌کند و از اینجاست که ماجرای دردناکِ رزمِ رستم و سهراب آغاز می‌گردد… (مکث نقال)
پادشاه سمنگان از دیدن رستم خوشحال می‌شود و او را به کاخ خود دعوت می‌کند. شاه سمنگان به او قول می‌دهد که اسبش را هم پیدا کند و به او می‌گوید:

یک امشب به می‌ شاد داریم دل
وز اندیشه آزاد داریم دل

نماند پی رخش فرخ نهان
چنان باره‌ی نامدار جهان

رستم خوشحال شده و با آنها به مِی‌ خوردن می‌نشینند. در هنگام شب یکی از دخترانِ شاه، تهمینه، به بستر او می‌آید و به او می‌گوید:

یکی دخت شاه سمنگان منم
ز پشت هژبر و پلنگان منم

به گیتی ز خوبان مرا جفت نیست
چو من زیر چرخ کبود اندکی‌ست

پس از آنکه تهمینه از بزرگی رستم و از آنکه درباره خوبی‌های او شنیده تعریف می‌کند از رستم خواهش می‌کند که برای او بچه‌ای بجای گذارد و به دلیلِ زنِ شیردلی که بوده به او قول می‌دهد رخش را هم برای او پیدا کند:

یکی آنکه بر تو چنین گشته‌ام
خرد را ز بهر هوا کشته‌ام

و دیگر که از تو مگر کردگار
نشاند یکی پورم اندر کنار

مگر چون تو باشد به مردی و زور
سپهرش دهد بهر کیوان و هور

سه دیگر که اسپت بجای آورم
سمنگان همه زیر پای آورم

رستم هم از تهمینه خوشش می‌آید و از پدر او اجازه همخوابی با او را می‌گیرد. در نهایت به تهمینه مهره‌ای می‌دهد که اگر فرزندشان دختر شد به گیسان او و اگر پسر شد به بازوی وی ببندد. پس از نه ماه سهراب به دنیا می‌آید. سهراب ماجرای پدرِ خود را از مادرش می‌پرسد. او در عشق به پدر خود چنان احساساتِ خود را نشان می‌دهد که می‌خواهد با کمکِ سپاهیانِ ترک، کیکاوس را از تخت پادشاهی ایران بر کنار کرده و پدر خود رستم را بر تخت بنشاند.
در این هنگام به پادشاه توران، افراسیاب، خبر می‌رسد که سهرابِ ده دوازده ساله زورمند قصد دارد به ایران حمله ببرد. افراسیاب از این موضوع خوشحال شده و به حیله با نوشتنِ نامه‌ای نمی‌گذارد که سهراب با پدرش آشنایی پیدا کند. سهراب، سفید دژِ ایرانیان را تسخیر می‌کند. کیکاوس به رستم نامه می‌نویسد که پهلوانِ دیگری از توران پیدا شده که قصدِ حمله به ایران را دارد.
رستم همراه با سپاهیان به طرف دژِ سپید می‌رود و در دشتِ آنجا خیمه می‌زند. در هنگام شب رستم با لباس ترکی به خیمه دشمن و پسرش می‌رود و از اینکه سهراب را با آن عظمتِ جسمی می‌بیند شگفت‌زده می‌شود.در اینجا رستم و سهراب یکدیگر را نمی‌شناسند. سهراب در تمام این هنگام سعی دارد از ماجرای پدرِ خود سر درآورد و او را پیدا کند اما اشخاصی که به آنها رجوع می‌کند مانع بر این کار می‌شوند. سهراب شک دارد و حرف آنها را باور نمی‌کند. حتی در زمانی که رستم و سهراب همدیگر را در هنگام جنگ ملاقات می‌کنند، سهراب پر از شک و تردید است که آیا او رستم است یا خیر و از رستم نامش را می‌پرسد، رستم نام خود را فاش نمی‌کند:

بدو گفت که از تو بپرسم سخن
همه راستی باید افکند بن

من ایدون گمانم که تو رستمی
گر از تخمه نامور نیرمنی

چنین داد پاسخ که رستم نیم
هم از تخمه سام نیرم نیم

که او پهلوانست و من کهترم
نه با تخت و گاهم نه با افسرم

از امید سهراب شد ناامید
برو تیره شد روی روز سپید

سهراب در هنگامه نبرد دو بار به تردید می‌افتد که آیا این حریف همان پدرش رستم نیست و حتی از رستم می‌خواهد تا با او دستِ یاری دهد. اما رستم به دلیل اینکه سهراب بسیاری از سپاهیان ایرانی را کشته است و اینکه هنوز نمی‌داند که شخص مقابل پسر اوست، حرف سهراب را نمی‌پذیرد. پدر و پسر برای دفعه نخست با هم کشتی می‌گیرند. سهراب، رستم را بر زمین می‌افکند و خنجر برمی‌کشد برای ریختن خون رستم، اما رستم او را فریب داده و خواستارِ آن می‌شود تا با شمشیر به نبرد بپردازد:

به سهراب گفت ای یل شیرگیر
کمند افکن و گرد و شمشیر گیر

دگرگونه‌تر باشد آیین ما
جز این باشد آرایشِ دین ما

کسی کو به کشتی نبرد آورد
سر مهتری زیر گرد آورد

نخستین که پشتش نهد بر زمین
نبرّد سرش گرچه باشد به کین

گرش بار دیگر به زیر آورد
ز افگندنش نام شیر آورد

بدان چاره از چنگ آن اژدها
همی خواست کآید ز کشتن رها

در نبرد با شمشیر، رستم است که پهلوی سهراب را با خنجرِ خود می‌درد و در آخرین لحظات مرگ سهراب رازِ خود را فاش می‌کند و رستم با دیدنِ مهره خود بر بازوی او پسرش را می‌شناسد و به زاری می‌نشیند. سهراب در هنگام مرگ از رستم خواهش می‌کند که به توران زمین حمله نکند چون که:

که اکنون که روز من اندر گذشت
همه کار ترکان دگرگونه گشت

رستم حرف پسر را می‌پذیرد و اشک در چشمانش جمع می‌شود و می‌گوید:

کدامین پدر هرگز این کار کرد
سزاوارم اکنون به گفتار سرد

چه گویم چو آگه شود مادرش
چگونه فرستم کسی را برش

پس از آن جنازه پسر را به سیستان می‌برد و همراه با پدربزرگ خود، سام، جنازه آن پهلوان را به خاکِ سرزمینِ یلان می‌سپارند…